De SHIN hondjes van ons gezin

Ons Shin verhaal begint in 2008 bij de adoptie van ons eerste SHIN hondje Banus. Een vierjarige ruwharige teckel. Om de een of andere reden nemen we altijd sukkeltjes op in ons gezin. Zo was er Fredje ons ruwharig Teckeltje, een restant van een nestje van een broodfokker. Bob onze Cocker uit het asiel. Bij het overlijden van deze twee honden zei mijn man, ik wil nu toch wel eens een puppy. Ik begin te zoeken op het internet en stoot via pets.be op een foto van Banus. Ik was meteen verkocht, maar mijn man was nogal sceptisch. Het was natuurlijk niet de puppy waarnaar we op zoek waren. Toch besloten we een kijkje te gaan nemen, want Banus zat al in een opvanggezin in België. Ons hart smolt ter plaatse. Er volgde een bezoekje bij ons thuis en Banus mocht blijven. Toch wel handig zo’n zindelijk hondje in huis krijgen. Geen zotte kuren Banus was de rustigheid zelve. 

Een zalige hond. Regelmatig nam ik een kijkje op de site van SHIN. In 2011 kom ik zo de foto tegen van Huan, ook weer een ruwharige teckel, die op dat moment in Nederland verbleef. We zijn gaan kijken en hebben hem direct mee naar huis genomen. Huan was in het begin de ontsnappingskoning. Hij heeft ons menig slapeloze nachten bezorgd. Een heel ander karaktertje dan Banus. 

Na verloop van tijd wist hij wel dat hij het bij ons goed had en was van ontsnappen geen sprake meer. Banus was een rustige hond, die graag in zijn mandje lag. Huan was actiever en ging graag wandelen met mijn man. Als hij zei “ gaan we een stapke in de wereld zetten “ dan stond hij onmiddellijk klaar. Op een bepaald moment merkten we dat hij niet meer mee kon. De dierenarts stond voor een raadsel. Bloedproef na bloedproef. Zijn waarden waren niet oké. Een professor in Luik kwam met een antwoord: leischmania. We hebben nog van alles geprobeerd. Antibiotica laten overkomen uit Italië, een nierdialyse. Het mocht niet baten. Zijn organen begaven het en we hebben hem spijtig genoeg moeten laten inslapen, 4 mei 2015. Veel te vroeg werd Huan uit ons gezin gerukt. Het deed pijn en voorlopig gingen we het toch maar bij 1 hond houden, onze lieve Banus. Ondertussen al flink bejaard. Hij hoorde niet goed meer, zag niet goed meer, werd incontinent, maar we zagen onze oude rakker toch zo graag.

Dan op een dag:

Ancor en zijn verhaal op FB weer eentje dat door merg en been ging. Tegelijk liefde op eerste zicht.

Twijfel wel reserveren of toch maar niet. Gaat Banus zo’n jong vriendje wel aankunnen, maar je bleef in onze gedachten. In juli volgde dan toch de reservatie en het wachten op het moment dat je mocht overvliegen kon beginnen.

We vertrekken op vakantie. Onze lieve Banus blijft bij mijn ouders. 2 dagen voor we naar huis komen. Gemiste oproep en voicemail. Ik moet het thuisfront bellen. Slecht nieuws Banus is overleden. We zijn ontroostbaar. Waarom net nu en niet 2 dagen later. Het is moeilijk te vatten. Het afscheid valt zwaar. Tegelijk moeten we de komst van onze nieuwe vriend voorbereiden. Het is allemaal dubbel, maar het heeft zo moeten zijn. Banus en Ancor zullen elkaar nooit ontmoeten.

Vorige woensdag 27/9 stond de komst van onze nieuwe vriend Ancor ingepland. Plots telefoon, hij mag niet mee. Teleurstelling binnen het gezin, waarom gebeurt dit bij ons, onmacht. Nog geen half uur later weer telefoon, hij vliegt toch, emotionele rollercoaster. 's Nachts mochten we je ophalen. Je zat vol leven en blijdschap. Een plezier om naar te kijken. Je werd er instant vrolijk van. Je kreeg direct een plaatsje in ons hart. We genieten van je onstuimigheid, levensvreugde en nieuwsgierigheid. Na 2 oudere shin hondjes is het voor ons de eerste keer een puppy. We gaan samen met goede voornemens door een leerproces. Met vallen en opstaan. Dankjewel Fabienne om wederom een geweldig hondje in ons leven te brengen. Dankjewel aan alle shin vrijwilligers voor jullie inzet. Jullie zijn goud waard. Dankjewel Joke Maes voor de vluchtbegeleiding. Dankjewel Ancor voor de liefde die je ons geeft.