Nancy B. doet haar mooi en ontroerend OPVANG-verhaal...

Nancy B. doet haar mooi en ontroerend OPVANG-verhaal...

Misschien kan het mensen aansporen om haar voorbeeld te volgen...
Van harte dank, Nancy, om er te zijn voor onze hondjes en hen opvang te bieden. Nog heel veel voldoening met je vrijwilligerswerk 

Haar verhaal :

"Ons opvang avontuur startte in nov. 2012...
Een jaar daarvoor werd ik door allerlei medische problemen definitief werk onbekwaam.
Het zwarte gat waar ik inviel, was onbeschrijfelijk diep en alle dagen leken zo zinloos en leeg.
De kinderen die waren al lang het huis uit en de dagen duurden eindeloos.
Een depressie loerde dan ook om de hoek, dit was enkel een kwestie van tijd.
Vastbesloten om het niet zover te laten komen zocht ik naar een zinvolle bezigheid.

En of dat ik die vond!

Dieren, maar zeker honden, hebben altijd deel uitgemaakt van mijn leven.
Enkele jaren daarvoor hadden we via Shin de Bulldog Kokos geadopteerd en we hadden toen al ondervonden wat een geweldige organisatie Shin is.
Dus een mailtje gestuurd met de vraag of wij iets konden betekenen en wat de mogelijkheden waren.
Het opvangen van honden bij ons thuis die het in de refugio wat moeilijk hadden, sprak ons direct aan.
Ook nu werd alles super goed begeleid, heel duidelijke info over wat opvang juist inhield, wat er van ons verlangd werd, wat we allemaal konden verwachten enz...

Na het gesprek bij ons thuis met een opvangmama die al lange tijd opvang deed, tekenden we het opvang-contract waarmee we ons engageerden om Spaanse honden in nood op te vangen.

Onze eerste opvanger kwam kort daarna aan op zaventem.
Toen we haar gingen ophalen, hadden we ons verwacht aan een moeilijke periode, aanpassingsproblemen, niet zindelijk, of erg angstig het behoorde allemaal tot de mogelijkheden.
Want hoe erg ze in de refugio ook proberen om de honden in te schatten, toch is het altijd afwachten als ze in een gezin terecht komen.
Maar hoe groot was onze verbazing toen het hondje, een Cockertje van enkele jaren oud ons leven binnen stapte.
Pas toen kwam het volle besef hoe vreselijk er in Spanje wordt omgegaan met huisdieren.
Als zelfs zo’n perfect hondje al naar een dodingstation wordt gebracht, afgedankt, niets waard... dan wil dit genoeg zeggen.

Toen wisten we al dat we dit zouden blijven doen, al was het misschien maar een druppel op een hete plaat .

Oela noemden we het Cockertje en vond na enkele weken een super gouden mandje in Nederland.

Toen kwam de grote test, zou het ons lukken om Oela te laten vertrekken??

Want van dag 1 had ze ons hart gestolen maar we wisten ook dat als Oela bleef het opvangen zou stoppen.
We woonden toen immers nog op een appartement .
We vonden dat het niet fair zou zijn om de zoveel anderen wachtende hondjes de kans te ontnemen om naar Belgie te komen en zo een grotere kans te maken op adoptie.

Dus lieten we Oela vertrekken met veel tranen en een knoop in de maag, maar we bleven wel in contact met de adoptie mama van Oela.
Zij stuurde - en nu nog steeds - geregeld foto’s van Oela door, ze zijn daar super gelukkig met elkaar en daardoor was het de beste beslissing ooit om Oela niet zelf te adopteren.

We verhuisden naar een huis met grote tuin en sindsdien zijn er meer dan 55 hondjes bij ons in opvang gekomen.

Allemaal verschillend, groot, klein, jong, oud, angstig, tot extreem angstig enz. maar allemaal op hun manier schatten van honden die zoveel liefde te bieden hebben.

Hun verhalen schrijnend, hun lijfjes vaak getuigend van de slechtheid van de mens...maar altijd weer bereid om zich te hechten en de mens te vertrouwen...

Deze opvangertjes hebben mij gered, hebben mijn leven zinvol gemaakt ze hebben mij geleerd dat hoe moeilijk het leven ook is, je nooit mag opgeven.

DUS DIT VERHAAL IS EEN ODE AAN MIJN OPVANGERTJES,IK BEN JULLIE EEUWIG DANKBAAR!!!!

Opvang mama nancy"